recensies

Volkskrant: ***

De elite

PATRICK VAN DEN HANENBERG − 31/03/'14

'Explosieve theaterrevue' is fantastisch concert met warrige aanloop.

De Elite door Daniël Arends, Theo Nijland, Peter van Rooijen, Daniël Samkalden en Maartje Teussink

De Kleine Komedie Amsterdam 28/3 Tournee: kikproductions.nl

Je houdt van poëzie en VPRO-documentaires en prefereert Radio 4 boven Radio 3. Als je dan ook nog eens een filosofieboek inkijkt dat niet in de Boeken Top-10 staat, word je al snel elitair genoemd. Maar het is wel erg laat 20ste eeuw om in elitair een scheldwoord te zien. Dat hebben we nu wel gehad. Jeroen van Merwijk probeerde een paar jaar geleden met zijn Nieuw Elitair Elan het televisieaanbod een elitaire impuls te geven en nu staan vijf theatermakers op om de schotten tussen de theatergenres omver te schoppen en een nieuwe positief-elitaire wind te laten waaien in de theaters. Het gezelschap opent braaf als een Nederlandse versie van de jarendertig-close-harmonygroep Comedian Harmonists. Iedereen wordt keurig voorgesteld, waarbij Theo Nijland wordt aangeduid als Theo de Eloquente en stand-upcomedian Daniël Arends wordt omgedoopt tot Daniël de Sardonische. Vervolgens wordt heel beschaafd een aantal blikken filosofische citaten, klassieke muziekfragmenten en flarden Shakespeare opengetrokken. We krijgen zelfs een minilezing over het ontstaan van het heelal voor de kiezen. Dat komt inderdaad vriendelijk elitair over, maar echt boeien wil het maar niet. Het lijkt alsof het vijftal - actrice/stand-upfilosoof Laura van Dolron staat nog wel op het affiche, maar raakte al in de voorbereiding de weg kwijt - een beetje verdwaald raakt in het experiment. Het rechte spoor wordt gevonden als Nijland opstandig het podium verlaat en de ego's gaan botsen. Daniël Arends en Daniël Samkalden vechten een langlopende ruzie uit die is begonnen als 7-jarigen op een kinderpartijtje in 't Gooi. Dat is een mooi verbaal evecht, waarbij de hogere en laagdrempelige kunst tegenover elkaar komen te staan. Via een omweg komt iedereen ten slotte toch uit bij zijn eigen specialiteit. De smokings gaan uit en het gezelschap gaat loos: Maartje Teussink geeft het startschot als sopraan-rocker, we krijgen Arends te horen zoals we hem kennen, afwisselend scherp en bot, en Theo Nijland zingt een vertrouwd Nijlandlied, waarbij hij nog even handig rugdekking biedt aan de groep voor het geval het eerste deel van de voorstelling niet in goede aarde is gevallen: 'En als ze het niet zien, dan zien ze het maar niet.'

 

1erang.nl ***

Origineel, komisch en muzikaal genot

Datum: 31/03/'14

De Elite is een gezelschap bestaande uit de verschillende kleinkunstenaars Daniël Arends, Theo Nijland, Peter van Rooijen, Daniël Samkalden en Maartje Teussink. Gezamenlijk zetten zij vanavond een vermakelijke show neer. Stand-up comedy, cabaret, een verdwijntruc en prachtige live muziek: in De Elite komt alles voorbij. Zodra het licht uit is en het publiek muisstil, start de voorstelling met een ingetogen jazznummer. De meerstemmige zang klinkt behoorlijk fraai. Het is duidelijk dat het De Elite aan muzikaliteit niet ontbreekt. Contrabas, piano, gitaar en viool worden gecombineerd, waarbij de verschillende stemsoorten bevredigend door elkaar heen lopen. Teussink betovert de zaal met haar prachtige stem, waarmee ze zowel jazz als opera zingt. Aan het begin van de voorstelling volgen verschillende onderdelen, waaronder poëzie, citaten en een verdwijntruc, elkaar snel op waardoor het af en toe lichtelijk chaotisch oogt. Naarmate de show vordert, wordt de verhaallijn steeds duidelijker en blijkt dat er spanningen hangen tussen de leden van De Elite. Hun ego speelt hierbij de belangrijkste rol. Wanneer Arends luid roept: ‘’Waar the fuck is Theo?’’, blijkt dat Theo Nijland is weggelopen. Zo kan De Elite de voorstelling niet hervatten. Stand-up comedy lijkt de gouden oplossing, maar daar is niet iedereen het mee eens. Nadat het publiek heel wat afgelachen heeft, lopen de leden na ruzies en beledigingen onderling een voor een van het podium. De enige die overblijft en doet alsof haar neus bloedt, is Teussink. Zij springt van haar plekje achteraan naar voren en deelt haar, totaal irrelevante vraag met het publiek: ‘’Waarom gaan mensen zo dicht bij een vulkaan wonen? Zo gevaarlijk’’. De zaal barst in lachen uit. Als Teussink ongestoord begint te zingen, keert de vrede weer terug. Langzaam komen de andere leden van De Elite terug het podium op. Hierna worden verschillende liedjes ten gehore gebracht, waarin ieder zijn eigen aandeel heeft. De Elite verveelt geen moment en brengt het publiek een zeer vermakelijke muzikale avond.

 

Parool ***

Mike Peek-28/03/14

Stand-uppers, liedjeszangers en cabaretiers Daniël Arends, Theo Nijland, Peter van Rooijen, Daniël Samkalden en Maartje Teussink bundelen in de voorstelling 'De Elite' hun krachten.  We zitten in een circus voor intellectuelen. De leeuwentemmer is vervangen door een Shakespearevertolker en er wordt Brel gezongen in plaats van trapeze gezwaaid. Op de achtergrond staan mannen te roken in rokkostuums, als droeve clowns in afwachting van een grap. Dit is 'De Elite'. Kleinkunstenaars en musici die het publiek eens een avondje komen verheffen. Hard nodig.Het dreigt een kitscherige reis langs hoogtepunten uit de kunsten te worden. 'Van Brel tot Ravel' kondigt Daniël Samkalden aan. De knipoog is gelukkig duidelijk ingebakken en lang duurt de reis dan ook niet. Al snel botsen de ego's en blijkt er veel onenigheid over de inhoud van het programma. Samkalden hekelt de aanwezigheid van lolbroek Daniël Arends en deed Peter van Rooijen nou echt een goocheltruc met rode balletjes? Theo Nijland, nestor van het betere lied, zit dan al in de kleedkamer. Er zijn potdorie grenzen.Het uiteenvallen van 'De Elite' blijkt het smakelijkste deel van de avond. De ruzie tussen Arends (die verdienstelijk piano speelt) en Samkalden is niet alleen geestig, maar gaat ook ergens over. Zogenaamd hoge tegenover zogenaamd lage cultuur. Even daarvoor heeft Arends al een vlammend, en opzettelijk hoogdravend, betoog afgestoken over de noodzaak van ironie.Later worden er eigen liederen gezongen. De boodschap is dan wel duidelijk: de waarde van kunst schuilt niet in een canon vol verplichte nummers, maar in de expressie van individuen. Daar zal niemand iets tegenin kunnen brengen en eigenlijk is dat jammer. Van een elite verwacht je meer dan open deuren.

 

NRC **

Povere botsing van artistieke ego’s Datum: 31-mrt-2014 NRC Handelsblad, Ron Rijghard: "Bij vlagen is het vermakelijk, zoals wanneer De Rooij wordt gedwongen tot een stand-up-act door Arends, die hem op cynische wijze door zijn publieksonvriendelijke act heen coacht. (...) Theo Nijland zingt aan het einde twee prachtige liedjes in zijn eigen weerbarstige stijl. Zo’n uitstalling van ieders onmiskenbare talenten had De Elite ook kunnen zijn."

 

Theaterkrant ***

Ruud Buurman - 28/03/14

Botsende ego's ondermijnen elitair gezelschap door Ruud Buurman geen 

Een nieuw geluid in de kleinkunstwereld is het zeker, het stel dat zich De Elite noemt. Dus de ‘explosieve theaterrevue’ zal een klein publiek bereiken. Dat is uiteraard ingecalculeerd. Als elite een massabeweging wordt, is het immers geen elite meer. Theo Nijland, Daniël Samkalden, Peter van Rooijen en Daniël Arends staan de laatste maanden van het theaterseizoen samen met een vrouw in de theaters. Zij, Maartje Teussink, een ijzersterke multi-instrumentaliste en singer-songwriter, is de bindende factor. Een dame die zich onttrekt aan het hanengevecht, voortdurend zichzelf blijft en doet waar ze goed in is. De rest van het gezelschap is druk bezig met de ego’s en met zich afzetten tegen elkaars podiumstijlen van zingen, cabaret en stand up-comedy. Wat het eerste half uur nog enigszins wordt verdoezeld door uitermate elitair te pretenderen dat de ‘hogere’ kunsten en filosofieën van Bach, Mozart, Goethe, Nietzsche, Socrates en Shakespeare met de paplepel zijn ingegoten. In smoking uiteraard. Het publiek moet nodig eens worden verheven in deze tijden van makkelijk vermaak en leeg amusement. Waarin de ironie verloren gaat en ‘niet leuk’ en ‘geen humor’ de normen zijn. En als dat publiek niet lacht – hetgeen het geval is – en het niet snapt, dan ligt dat aan het publiek. Maar als dat publiek ook in de praktijk werkelijk niet lacht en niet of lauw reageert, blijkt iedereen een totaal afwijkende mening te hebben waar het met deze elitaire voorstelling heen moet. Als Peter van Rooijen, de meest verse podiumkunstenaar van de groep, een goocheltruc doet met rode balletjes en de lachers op zijn hand krijgt, heeft de oudste van het stel, de ‘eloquente’ Theo Nijland, het wel gehad. Hij vertrekt en trekt de smoking uit. Samkalden vecht met smerige middelen een oude vete uit met lolbroek Arends, de enige met volle zalen, dus ‘lage kunst’. Van Rooijen probeert intussen de voorstelling weer te redden met een vernietigende parodie op de goedkoopste soort stand up-comedy. Hierin gesouffleerd door een arrogante Arends, die hem de flauwe kunstjes van het genre bijbrengt. Natuurlijk kun je er vergif op innemen dat de sfeer er pas in komt bij het publiek als deze zogenaamde lagere vormen van kunst tevoorschijn komen. Tot zover het verheffen van je publiek dus. ‘Dan niet’, zingen ze aan het slot: ‘je laat heel even zien wat het je waard is, maar als ze het niet zien, er nog niet aan toe zijn, dan berg je het voorlopig weer op. Het is van jou. Het blijft van jou.’ Het is het laatste van een reeks (heel) mooie nummers van Samkalden, Nijland en Teussink waarin de ego’s tot zwijgen zijn gebracht en er samen wordt gezongen en gemusiceerd. Zo eindigt een best wel amusant stukje elitair vermaak. Of zoals een toeschouwer buiten zuchtte: ‘Ik weet niet wat ’t was, maar ik geloof dat ’t best mooi was.’ - See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/de-elite/#sthash.5MTA9Fo3.dpuf

http://www.theaterkrant.nl/recensie/de-elite/

 

Maartje van Breejen

http://vijfzintuigen.com/2014/03/29/de-elite/

Muziektheater: De Elite met Theo Nijland, Maartje Teussink, Peter van Rooijen, Daniël Samkalden en Daniël Arends. Gezien: 28/3 in De Kleine Komedie, Amsterdam.

Op het toneel staan vijf theatermakers, die doorgaans als solist of in ieder geval als frontman/vrouw optreden. Ze bewonderen elkaar. De voorstelling De Elite begint met elkaar aankondigen, waarbij superlatief op superlatief wordt gestapeld. Theo Nijland, de oudste van het stel, is ‘eloquent’, niet een beetje, maar heel erg eloquent. Maartje Teussink behoeft geen introductie, haar muzikale genie spreekt voor zich. Stand-up comedian Daniël Arends is scherper dan scherp. Daniël Samkalden en Peter van Rooijen zijn ook niet voor een gat te vangen. Deze mensen zijn gezegend met talenten. Er staat een arsenaal aan muziekinstrumenten op het podium en ze bespelen ze allemaal. Ze zijn niet alleen muzikaal, maar ook grappig, ze kunnen toneelspelen, schrijven mooie teksten. Het zijn Renaissance-mensen. Aanvankelijk pakt de samenwerking goed uit. In het gedempte romantische licht, zingen de vijf leden van De Elite in hun rokkostuum nostalgische liedjes in close harmony. Ze beloven een revue; amusementstheater met dans, komische sketches, wat maatschappelijk engagement en met liedjes van Brel tot Ravel. In rap tempo maken ze die belofte waar in een medley: stukje Mozart, stukje Rachmaninof, Ne me quitte pas. En dan een stukje gezwollen Shakespeare, een opsomming van filosofische citaten van Nietzsche tot Schopenhauer, waarbij diepzinnig wordt gekeken, een voordracht van een belachelijk pretentieus gedicht, een stompzinnige goocheltruc met balletjes, een gewichtige dans, wat opmerkingen over modern engagement: ‘Ik vind de maatschappij, waarin ik leef helemaal leuk’ en verder bombastische bespiegelingen over bijvoorbeeld de aarde die zal vergaan. De toeschouwer krijgt, kortom, de eerste helft van de voorstelling een wolk van zeepbellen naar zich toe geblazen. En daar zit best een moralistisch tintje aan: onderscheidt echt van nep, scheidt het kaf van het koren, leer zelf nadenken, wees authentiek, durf te denken als een kind en te zeggen dat de keizer echt geen nieuwe kleren aan heeft. De Elite spaart zichzelf niet. De sfeer wordt grimmig. Er staan te veel ego’s op het toneel. Ze breken elkaar af tot op het bot en reduceren elkaars talent tot een verzameling doorzichtige trucs. Waarbij overigens ontzettend goede, keiharde grappen worden gemaakt. Om met Theo en Thea te spreken: Waar gaat het eigenlijk over? Over het dunne laagje beschaving en ego’s en naijver. Hier en daar zijn de zeepbellen wat al te makkelijk door te prikken. Het is makkelijker te laten zien wat authenticiteit niet is, dan wat het wel is. Maar dat laatste doet De Elite gelukkig ook. In de muziek. Daarom is de voorstelling een heerlijke ervaring. Vanwege de grappen, maar vooral vanwege de muziek, die de boventoon voert. Want wat staan daar een muzikale talenten op het toneel en wat klinken die stemmen mooi bij elkaar, wat komen er veel mooie liedjes voorbij en wat blijken ze ondertussen het beste in elkaar naar boven te halen. Zo dun is dat laagje beschaving toch ook weer niet.

 

Utrecht Business Uitagenda maart 2014

De Elite toont individuele hoogstandjes

De Elite; het klinkt nogal pretentieus, zeker als je weet dat het om een samengeraapt zooitje kunstenaars gaat: cabaretiers, stand-up comedians en muzikanten. Toch slaagt dit gelegenheids-kwintet (Daniël Arends, Theo Nijland, Peter van Rooijen, Daniël Samkalden en Maartje Teussink) erin de aandacht vast te houden en een opmerkelijke voorstelling af te leveren. Met prachtige liedjes, meedogenloze grappen en grappige goocheltrucs. Je zou bijna verlangen naar meer: meer voorbereiding, meer structuur, meer richting ook. Maar juist door het ontbreken van een rode draad, ga je naar elk act afzonderlijk kijken. En dan ontwaar je hoogstandjes, zoals het zang- en gitaarwerk van Maartje Teussink. Het is vooral haar stem, haar nuchtere timbre, die naar meer doet verlangen. Dat geldt ook voor het duel tussen de twee Daniels: een keiharde strijd met woorden tussen hoge- en lage status, tussen plat en elitair, tussen leuk en niet-leuk. Op punten gewonnen door Arends, dat wel. En dan is er Theo Nijland, de gevoelige muzikale nestor, bij wie je steeds het idee hebt dat hij in dit gezelschap verdwaald lijkt te zijn en terecht is gekomen in een kindercreche. Wat doet deze rijpe singer/songwriter temidden van dartelende, twijfelende dertigers? Natuurlijk draagt hij zijn steentje bij, Nijland is zelfs nadrukkelijk aanwezig, ook als hij even niet op het toneel is, om de suggestie te wekken dat hij de voorstelling te weinig elitair vindt. Daarin heeft hij trouwens wel een punt. Dat dit kwintet namelijk tot de elite behoort, kan zijn, maar dan vooral individueel, en niet als collectief.

 

Telegraaf **1/2

Esther Kleuver - 1/4/'14 

Zijn hier de nieuwe Comedian Harmonists opgestaan? Vier heren, gestoken in smoking, zingen het nummer My genuine sound. Maar nee, wacht, achter op het toneel staat ook nog een vrouw met een contrabas. Vijf cabaretiers, stand-uppers en liedjeszangers hebben de krachten gebundeld. Daniël Arends, Daniël Samkalden, Theo Nijland, Peter van Rooijen en Maartje Teussink vormen samen de Elite.Wat muzikaal mooi en harmonieus begint, ontspoort al snel in een confrontatie tussen de lagere en de hogere kunsten. Samkalden dreunt als spreekstalmeester diverse kunststromingen op. Bij 'van Brel tot Ravel' volgen diverse muziekfragmenten van Bach en Mozart tot Rachmaninov, bij 'de filosofen' passeren citaten van Freud, Schopenhauer, Socrates en Nietzsche de revue en bij 'de schilderkunst' wordt fysiek een aantal bekende schilderijen uitgebeeld, waaronder De Schreeuw. Maar dan de elitaire façade de eerste scheurtjes te vertonen. Nijland houdt het voor gezien en ook Van Rooijen trekt zijn conclusies en verlaat het toneel. Ook tussen Samkalden en Arends laait een oude vete op. Ondertussen is Teussink de enige stabiele factor. Zij blijft stug doorspelen en grijpt haar kans. Haar multimuzikale talent blijkt uiteindelijk de bindende factor. De mannen stromen terug het podium op in hun eigen kleding en vanaf dat moment, nu ze de schijn niet meer hoeven op te houden, brengt De Elite een langgerekte muzikale traktatie met nummers als Make it stay, Desalniettemin en Kantoorgebouw. Ironisch Van de naam tot de inhoud van het programma, het is natuurlijk allemaal ironisch bedoeld, maar De Elite balanceert op een dun koord. Ironie is, mits goed ingezet, een ijzersterk middel. Het kan echter ook dienen om zwaktes te verhullen. Bij tijd en wijle voelt geheel nu nogal bedacht aan, is het voorspelbaar en wordt net niet de juiste toon getroffen. Wat je dan krijgt, is iets tussen kunst en kitsch. Het is wanneer het vijftal de krachten muzikaal bundelt dat de samenwerking een meerwaarde krijgt die alsnog de moeite waard is.

 

Trouw **

Rinske Wels - 2/4/'14

Op de valreep van het seizoen schotelt het nieuwe gezelschap De Elite ‘een explosieve theaterrevue’ voor. Klinkende namen doen mee: cabaretier Daniël Arends, van oorsprong stand-up comedian, maar ook ooit zanger van de Vier Gasten. Theo Nijland, één van de beste liedjesschrijvers van Nederland. Peter van Rooijen, een jonge cabaretier die experimenteert met vorm. Maartje Teussink, een geweldig krachtige singer/songwriter die ook componeert voor het Ro Theater. En tot slot Daniël Samkalden, liedjesschrijver en theatrale durfal. Hij was het die deze elite bij elkaar bracht. Om de boel eens lekker op te schudden, een nieuw geluid te introduceren en de verwachtingspatronen te doorbreken. Avantgarde, dat woord valt ook.Met zulke namen zijn de verwachtingen hoog. Vooral op muzikaal gebied. Het fraaie openingslied ‘My genuine sound’ belooft veel goeds. De aankondigingen van de leden van De Elite, allen keurig gekleed in rokkostuum, ook. En het ietwat pretentieuze nummer ‘Van Brel naar Ravel’ geeft een fraai staaltje van ieders kunnen.Dan zijn er de eerste barstjes. De kata’s – stijloefeningen uit de Japanse vechtkunst – worden niet exact gelijk uitgevoerd, wat niet alleen slordig oogt, maar ook ergert. De uitspraak van het Engels is niet bij iedereen goed en bovendien rijst de vraag: is het allemaal ironisch? Want een fragment Shakespeare wordt niet bijster goed geacteerd, maar dat kan bewust zijn. De zogenaamde poëzie die Nijland voorleest is doordrekt van verschrikkelijke metaforen, dus dan kan niet serieus bedoeld zijn. De sketch/conference over maatschappelijk engagement stapelt cliché op cliché. De zaal blijft doodstil.Als vervolgens les één van de podiumkunsten – als er meerdere mensen op het toneel staan, moet er een conflict ontstaan, anders is het niet interessant om naar te kijken – van stal wordt gehaald, daalt de voorstelling naar een dieptepunt. Die strijd der ego’s is oninteressant en flauw, waarbij elkaar afzeiken de kinderachtige norm is. Dan is daar gelukkig nog Teussink. Deze vrouw hield zich afzijdig en neemt nu het podium voor zichzelf. Natuurlijk voegen de mannen zich weer bij haar, en komt alles goed.Met zoveel talent op het podium zou een plus een toch minimaal drie moeten zijn. Dat is niet zo. Muzikaal is het aardig, maar inhoudelijk stelt De Elite teleur.

 

Kunstzone mei 

Paul Rooyackers

In de flyer staat dat Laura Dolron ook meedoet, maar op het toneel staan in plaats van zes artiesten in het programmablaadje ineens vijf performers daar waaronder een vrouw. Die vrouw, zangeres/actrice/ muzikante, zal uiteindelijk het meest consistent zijn in deze ontregelende show in De Kleine Komedie. In het verleden hebben wel meer gelegenheidsduo’s of groepen zich gebundeld tot nieuwe artiestenbende. Niet altijd lukt zo’n samenwerking, zeker niet als het gaat om individualisten die zelf het publiek wel voor hun harses kunnen rammen en ze op tilt kunnen zetten, zoals Daniel Arends in zijn stand up comedy doet. Er zijn zelfs meer voorbeelden te vinden waarbij zoiets mislukt is, als eenlingen ineens een groep gaan vormen. Toch word je benieuwd naar wat deze groep nu doet en hopelijk in de nabije toekomst straks allemaal nog kan. De ELITE, zoals zij zich noemen – en elitair is het zeker – is verfrissend, en vraagt om aandacht. Benieuwd waar deze club over een jaar of twee is. De enige vrouw, Maartje Teussink, maakt indruk. Terwijl de mannen in de “kudde” ruzie maken over wie de meeste alfakwaliteiten bezit, doet deze muzikante – die op heel wat instrumenten thuis is – gewoon waar ze voor gevraagd wordt. Stoicijns bijna vertolkt ze het ene mooie lied na het andere. Dat is prettig want voor de niet geoefende kijker is de voorstelling op verschillende momenten een waar oerwoud, waar je van kunt houden maar waar je ook in kunt verdwalen. Het is grotendeels dus een mannendingetje, dat natuurlijk herkenbaar overkomt en op verschillende momenten zelfs heel vermakelijk is. Iedereen doet waar die goed in is, totdat alfamannetje Daniel A. zich tegen iedereen begint aan te bemoeien. Dan ontploft de een na de ander om vervolgens aan het einde weer braaf bij elkaar te komen, prachtig samenzang vertolkt en uitstekend musiceert. Als zodanig is de titel van het stuk goed gekozen – een explosieve theaterrevue -. Er passeert heel wat de revue, soms erg onaardig bedoeld, als iemand flink in de zeik wordt genomen, soms ontroerend ook als Peter van Rooijen ineens stand up comedy gaat doen omdat hij uitgedaagd wordt. De Elite, houd deze groep in de gaten!